maandag 24 december 2012

In your face, tijger!

Elke keer denkt hij mij te slim af te zijn. En ik moet eerlijk toegeven dat hij daar meestal ook met glans in slaagt. Maar deze keer niet, allesbehalve zelfs! Ik was zonder overdrijven – ondertussen weten jullie dat ik dat nooit doe – zeker duizend keer sneller dan hij. Bij deze zie ik mijn hoopgevende vermoeden by the way bevestigd: de snelheid die me ooit medailles opleverde, zit nog steeds 100% in mijn benen, FI-OEW! 

Toch deden die versleten, sportieve cellen me onlangs een mooie gunst en dit – sorry zus- ten  koste van onze lieve, kleine Florian. Zoals gewoonlijk kwam onze angstige, rosse minoes op de toppen van zijn pootjes naar binnen getrippeld. Gelukkig was ik helemaal alleen thuis, waardoor onze tijger de moed vond om neurotisch voorzichtig de drempel van onze veranda voorbij te trippelen:  drie stapjes vooruit, eentje achteruit en ondertussen de oortjes gespitst  en de ogen wagenwijd open. Altijd op zijn hoede, onze Florian! Tja, je kan natuurlijk nooit 100% zeker weten of er toevallig geen gigantische, gevaarlijke rottweiler in de living op de loer ligt…

Friskies in zijn linkse bakje: check! Melkjes (gratis van bij de koffie) in zijn rechtse: check, check! En zo kon ik me weer rustig terugtrekken naar de living, zodat onze tijger in alle rust en stilte kon smullen. Wie onze angstige Florian kent, weet dat er op zo’n moment geen papiertje mag frutselen, geen vis “blub” zeggen of geen GSM mag sms’en of onze kater vliegt tegen 200 km/u weer naar buiten. 
 
Dit is ook de reden waarom onze kater nooit of te nimmer in onze living ligt te spinnen wanneer er naast zichzelf nog meer dan twee andere geluidmakende, levende wezens aanwezig zijn. Gelukkig hebben we onze visjes geleerd om stil te zwemmen wanneer onze Florian zijn ‘kom ik nu wel of niet binnen’-angst heeft overwonnen (wat zeker niet dagelijks het geval is…)

Toch was het noodzakelijk om onze lieve Florian nog even lastig te vallen tijdens zijn maaltijd, aangezien de achterdeur nog steeds wagenwijd openstond. En dat is niet echt ecologisch in deze barre winterdagen met een verwarming die op volle toeren draait en met zonnepanelen die, ondanks de overtollige zonnestralen die onze aarde alweer bereiken, niet veel energie opwekken…

Je denkt nu misschien: “Waarom doe je die deur niet gewoon dicht op het moment dat je kater binnenwandelt?” Wel, ik nodig je heel vriendelijk uit om dat zelf eens te proberen zonder dat onze kater naar buiten spurt en zijn eten (alweer) onaangeroerd achterlaat, zodat de binnenkant van zijn kommetjes weer lekker aangekoekt raken. 

Ik weet niet hoe het komt, maar door de een of andere pathische angst die onze kleine kater vierentwintig uur per dag parten speelt, heeft hij schijnbaar non-stop het gevoel dat hij altijd en overal moet weg kunnen.  Het is misschien een beetje radicaal, ver gezocht en overdreven, maar ik heb toch een vermoeden dat onze Florian aan een soort kattenclaustrofobie lijdt… Mocht hij nu nog binnen mogen bij onze dierenarts (een lang verhaal), zou ik er eens naar kunnen informeren… Bij deze: nogmaals mijn excuses voor uw kapot gebeten schoenen, bebloede muur en gebroken postuurke, meneer de dierendokter!

Maar hoe krijg je die deur nu dicht zonder de kater weg te jagen? Simpel, gewoon zorgen dat je sneller bij de deur bent dan hij! Om het een beetje plezant te maken voor ons allebei, hebben Florian en ik er een soort wedstrijdje van gemaakt. Ik moet wel toegeven dat er voor mij ondertussen niet erg veel plezier meer aan te beleven valt… Zo is onze Florian me volgens onze statistieken al achtendertig keer te snel afgeweest, terwijl ik slechts drie keer de deur tegen zijn snorharen heb kunnen dichtgooien… (Niet letterlijk natuurlijk!)

Denk nu niet dat ik zo’n sullig, klein meisje ben die niet tegen haar verlies kan, maar als we even heel eerlijk zijn, moeten we toch toegeven dat de kwaliteit van onze zintuigen niet erg eerlijk verdeeld is, hé… Florian hoort en ruikt beter dan ik, en zelfs als ik het licht uitdoe, ziet hij nog beter! (Er zijn er al voor minder beschuldigd van ‘valsspelerij’!) 

Zo hoort hij me meestal al aankomen  vooraleer ik nog maar een stap in de keuken heb kunnen zetten. Nochtans staat zijn kommetje vlak om de hoek, waardoor ik heel veel kans maak om als eerste bij de deur te komen wanneer ik er nu maar eens gewoon in zou slagen om ongehoord voorbij die verdomde keukendeuropening te komen. 

Gelukkig was ik deze week in een van mijn zeldzame creatieve buien… Aangezien het dus vooral mijn te luide voetstappen zijn die me telkens de das omdoen, moest ik iets bedenken waardoor ik veel stiller in de keuken kon sluipen. Wist je trouwens dat katten speciale kussentjes hebben op hun poten om zo stil mogelijk naar hun prooi te kunnen sluipen? Had eelt maar dezelfde functie bij mensen… 

Maar wacht eens… Katten hebben kussentjes, in onze zetel liggen kussens… IK HEB DUS OOK KUSSENS!! En zo gedacht zo gedaan: Een paars kussen onder mijn linkervoet: check! Een paars kussen onder mijn rechtervoet: check! (Uiteraard mooi assorti met mijn outfit…) Haarrekkertjes rond de kussens: check! En sluipen maar: check, check, check!
Wie nu denkt dat dit er allemaal een beetje te dik opligt, heeft het mooi mis, want jawel: ik was als allereerste bij de deur! Bovendien was mijn voorsprong nooit eerder zo groot! Al is mijn laatste overwinning zo lang geleden dat de mogelijkheid erin zit dat ik het me gewoon niet meer zo goed kan herinneren… Maar whatever: 38 – VIIIEEER, in your face, tijger! En aangezien je momenteel nog geen flauw idee hebt van mijn gloednieuwe tactiek, staat dat ex auquo sowieso sneller op het scorebord dan dat jij nog uit de keuken zal kunnen wegspurten!

Voor wie nu een klein vermoeden heeft gekregen dat ik niet zo’n kattenmens ben, maak je geen zorgen, want niets is minder waar! Onze Florian mag dan wel niet zo’n sociale kater zijn en schrik hebben van alles wat ademt, beweegt en geluid maakt, wanneer hij op zus haar bed ligt te spinnen, is hij tóch de allerliefste, mooiste en schattigste kater van de hele wereld!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten