Woensdag 13 februari 2013, 20 uur 43:
"Sech Kip, morgen is het Valentijn, je bent dat toch niet vergeten hé?" Zoals gewoonlijk was mijn subtiliteit ver te zoeken. Deze keer had ik er gelukkig een prima uitvlucht voor. Ik lag namelijk met barstende koppijn en lichte vermoeidheidsverschijnselen ziek maar vooral lui te wezen in de zetel. Gelukkig was mijn favoriete soap net voorbij (Thuis ofcourse, what else?) waardoor ik even voldoende krachten had verzameld om mijn half slaperige ogen naar boven te richten zodat ik de verrassende, maar vooral paniekerige blik kon waarnemen bij mijn liefste Kippenboutje.
"Hoezo, Valentijn? W-wij v-v-vieren dat toch helemaal niet, Kip?", stamelde hij terwijl een zweetdruppel van zijn voorhoofd liep en via zijn rechter neusvleugel uiteindelijk op mijn hand terechtkwam. Te tam (lees: te slap) om uit mijn krammen te schieten voor deze verschrikkelijk gore en degoutante uiting van onze 'verbondenheid', besloot ik mijn Kippie nog wat langer in het ongewisse te laten.
En terwijl ik mijn allerzieligste blik opzette, wat me opvallend goed lukte aangezien de inhoud van mijn hoofd nog steeds door een betonmolen werd gedraaid, sprak ik mijn lieve schattenbol onschuldig toe: "Maar schat, ik ben ziek, dat is toch iets helemaal anders. Trouwens, ik denk dat ik me met een cadeautje veel sneller beter ga voelen..." Mocht ik een man zijn, zou dit precies het moment zijn waarop ik me vol verontwaardiging en met licht verheven stem luidop zou afvragen: "En dan durf jij het nog 'raar' te vinden dat wij mannen geen snars van jullie begrijpen?!"
Maar zo werkt het niet bij mijn Kippie, integendeel. In plaats van mij de les te spellen en mij erop te wijzen dat dit hele anti-commerciële, 'durf mij geen pakje te geven op Valentijn'-gedoe in eerste instantie mijn idee was, kwam hij met een veel verrassender antwoord opzetten: "Och schat, ik heb toch al lang een cadeautje voor jou in gedachten!"
Hoewel ik mijn kinderlijke vreugde zo goed mogelijk probeerde te verbergen, gaven de fonkelingen in mijn ogen me geen schijn van kans. En het mag dan wel totaal zinloos geweest zijn, toch besloot ik mijn "Eeeeeecht? Dat is zo lief, Kip!" voor mezelf te houden. Ik mocht dan misschien als een vod in de zetel liggen, mijn waardigheid was nog net niet aangetast en dat wilde ik nog even zo houden.
Donderdag 14 februari 2013, 16 uur 32
Zoals beloofd wandelde mijn Kippie de living binnen met een grote zak onder zijn arm. Aangezien ik wel degelijk aanhangster ben van het gezegde 'het is het gebaar dat telt', was ik oprecht blij met de inhoud: een grote koekjestrommel én een zakje namaak M&M's, hoera! Ook al bleek zijn tweede pakje uiteindelijk vooral te dienen om zijn eigen honger te stillen, het kon mij geen snars schelen. Mijn maag was trouwens nog niet klaar voor deze zoete aanval en die koekjestrommel zal na mijn ziekteverlof op de redactie ongetwijfeld in de smaak vallen. Wat mijn Valentijnsdag daarentegen helemaal compleet maakte, was een daad die nog duizend keer eenvoudiger was dan zijn last minute samengestelde cadeau.
Terwijl hij met zijn grote lijf een poging deed om comfortabel te zitten op die ene vierkante centimeter die mijn dweilige lichaam voor hem had overgehouden in de zetel, keek hij me aan en sprak hij liefdevol: "Kip, je ziet er mooi uit." Hoewel ik duizend procent zeker wist dat ik er nooit eerder in mijn leven zo slecht had uitgezien als toen, uitte hij de woorden zo gemeend en oprecht dat ik niet anders kon dan geloven dat ik er echt goed uitzag. En terwijl er een wervelwind van ontroering door mijn zieke lijf raasde, dacht ik bij mezelf: "Ojee, ik heb echt de meest fantastische man ter wereld!"
Dromend over hoe ik mijn Kip later mijn ja-woord zal geven en samen lieve, schattige kuikentjes op de wereld zal zetten, miste ik bijna zijn uitvoerige beschrijving van het echte pakje dat hij voor mij in gedachten had. Het enige dat ik nog kon opvissen was "maar ja, aangezien je ziek bent, heb ik dat etentje maar afgezegd". En zo zorgden de microben, die ik had misbruikt om een cadeautje los te frutselen bij mijn Kippie, er uiteindelijk voor dat ik nog een jaartje langer zal moeten wachten op mijn meest clichévolle (maar stiekem zo begeerde) Valentijnsdinertje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten