Och ja, iemand moet het sukkeltje van de groep zijn...

Wie dacht dat fitnesslessen alleen goed zijn om een sixpack te kweken en overtollig vet te verbranden, heeft het mis. Na drie weken zwoegen en zweten heb ik immers al een heleboel cruciale lessen getrokken uit mijn overactieve aanwezigheid tijdens de groepssessies. Belangrijk is wel om hierbij in je achterhoofd te houden dat ik hiervoor nooit eerder in mijn leven ooit een uur in de gymzaal heb gestaan... 

PinkUpYourLife!

1. Beginnen met laagste gewicht = no go
Mijn eerste fitnessles zal voor eeuwig en altijd in mijn geheugen gegrift staan als de meest gênante ooit. Aangezien ik me van uur had vergist voor de Zumbales (ondanks het overduidelijke schema) kon ik niet anders dan deelnemen aan de Body Pump-sessie. Voor zij die hier niet mee vertrouwd zijn, kort gezegd is het de bedoeling dat je op het ritme van de muziek superstoere baren met gewichtjes boven, achter en onder je hoofd zwiert. Belangrijk hierbij is dat je echter nooit met het laagste gewicht van start gaat. Zo verzocht de (ultra gespierde) leraar ons op een bepaald moment om bij de nieuwe oefening verder te gaan met de helft van de gewichten. Aangezien ik al met het laagste van het laagste bezig was (en zelfs daarbij al extreme pijnen voelde), kon ik enkel halveren door de gewichtjes te verwijderen en met een lege baar verder te werken. Gênant, inderdaad.

2. Nog liever zonder water dan te laat
Sinds mijn vijf maand durende verblijf in Valencia heb ik wonder boven wonder extreem veel moeite om ergens op tijd te komen. Gelukkig gaat het met mijn stiptheid hier in Sydney opnieuw de goede kant uit. Wanneer ik als laatste arriveer in de gym, kan ik immers alleen nog plaatsnemen voor het raam, waardoor alle ogen van de geïnteresseerde kijkers automatisch gericht staan op mijn sukkelende achterste. Aangezien ik gemiddeld per beweging ongeveer acht tienden van een seconde achterzit op de rest van de groep of drie op de vier keer de verkeerde richting uitloop, is het uiteraard van reuzegroot belang dat zo weinig mogelijk toeschouwers getuige zijn van mijn geklungel. Bijgevolg zit er niets anders op dan eenvoudigweg op tijd te komen.

3. Rusten is voor watjes
"Hé, lady in the pink, there are no quitters in here", is wat je te horen krijgt als je met zware uitputtingsverschijnselen jezelf tien seconden rust gunt tijdens de overactieve  Body Attack-les. Alosf het nog niet erg genoeg is dat de leraar speciaal voor jou tijd vrijmaakt om je eens flink te berispen, draaien intussen tientallen onvermoeibare Aussies zich naar je toe om je met beschuldigende ogen aan te kijken. Zelfs mocht ik hier van mijn stokje gaan, zouden ze volgens mij nog niet begrijpen waarom ik niet gewoon wat karakter toon en doorzet. En dat brengt me meteen bij het volgende puntje.

4. Sugah honey
Het heeft geen zin om stoer te doen of je gedrooomde lijntje als prioriteit te nemen, wil je overleven tijdens de lessen MOET je er gewoon voor zorgen dat je voldoende suikers binnenpakt. Hoewel ik ook in België mijn luie kont regelmatig verzette en (met momenten) voldoende bewoog, ben ik in vergelijking met de Aussies echt de minst sportieve persoon op aarde, wat zeg ik, in het universum. In een poging hun ritme aan te houden, heb ik al meermaals serieus wat sterrekes zien passeren. Aangezien je absoluut geen pauze mag nemen tijdens de les (zie puntje drie) ben ik momenteel in volle ontwikkeling van een methode die me toelaat om mijn suikerpeil super snel en ongezien tussen het sporten door op schema te houden. Tegen de tijd dat het zover is, laat ik je zeker iets weten.

5. Nee, het gaat niét lekker!
Denk nooit, maar dan ook nooit dat het goed gaat. Zodra deze belachelijke gedachte  in je opkomt, zal het tij zich zo hard tegen je keren dat je niet meer weet van welke planeet je komt. Die ene domme fractie van een seconde dat ik ooit dacht in topvorm te zijn, werd het niveau immers zo fel de hoogte in gestuwd dat ik de rest van de avond noodgedwongen - met mijn tong uit mijn mond - in de zetel heb moeten doorbrengen.

Time table

Zoals jullie kunnen vaststellen, gaan die fitnesslessen mij hier extreem goed af (hoor dat sarcasme). Gelukkig zijn er ook nog voordelen verbonden aan mijn gesukkel. Uit pure compassie word ik immers altijd extra begeleid door een 'klasgenootje' dat mijn leed niet langer kan aanzien. Hierop ontstaat meestal een leuke babbel, waardoor ik toch tegemoetkom aan mijn dagelijkse (broodnodige) dosis menselijk contact. Waarvoor het sukkeltje van de groep zijn al niet goed is...

Omdat belonen ook bij grote kindjes zeer efficiënt is...