Liefste ex-liefje, liefste ex-prins
op het witte paard,
Liefste ex-jongen van mijn dromen,
Je vraagt je
misschien al een tijdje af waarom het zo lang duurt vooraleer de liefde van je
leven langskomt… Wel, ik denk dat de tijd rijp is om je iets op te biechten. Ik
heb namelijk zo’n ienieminie klein
vermoeden dat ik daar voor iets tussenzit…
Vooraleer je nu heel boos wordt en me begint te vervloeken, wil ik je vragen om deze brief toch helemaal tot het einde te lezen. Mocht ik toen geweten hebben wat ik nu weet, zou ik het immers nooit zo ver laten komen hebben. Dus uit de grond van mijn hart: Het spijt me! Echt.
Laten we de tijd even terugdraaien naar mijn puberjaren, al noem ik ze beter mijn ‘jonge tienerjaren’, want een echte puber ben ik eigenlijk nooit geweest. Ik had wel wat last van acne en deed misschien een beetje afstandelijker tegenover mijn liefste Beertje Knuffel, maar echt opstandig was ik nooit.
Wel zijn er tijdens die verliefde tienerjaren liters krokodillentranen gevloeid en nog meer vlinders doodgegaan in mijn buik. “Nouja, dat komt ervan als je te pas en te onpas tot over je oren verliefd wordt op jongens die je nauwelijks kent,” hoor ik je al denken. Natuurlijk, ik weet en besef dat zelf ook. Nu althans. Toen niet, allesbehalve zelfs.
Waarom niet? Omdat ik toen oprecht verliefd was op jou. En ja, ook op diegene die voor, tijdens en na jou kwam. Toen ik je schreef – in mijn jongste jaren via kleine briefjes en later via sms’jes of MSN – dat mijn buik niet ophield met kriebelen elke keer ik in je buurt kwam en dat je elke nacht de hoofdrol speelde in mijn dromen, toen meende ik dat uit de grond van mijn hart.
En toen mijn handen vol inktvlekken stonden of toen ik krampen kreeg in mijn vingers door uren aan een stuk onophoudelijk met jou te chatten, omdat ik jou wilde laten weten dat ik elke keer dat ik je zag, verdronk in jouw mooie, doordringende, blauwe ogen en dat ik nog nooit iemand gezien had die zo goed kon voetballen op de speelplaats, wel, toen droomde ik eigenlijk al over onze prachtige en schattige baby’tjes die jouw fantastische genen zouden erven.
Vind je het nog steeds zo abnormaal dat ik er helemaal kapot van was toen ik je “Pif poef pas, ’t is af”-briefje ontving? En dat ik weken aan een stuk heb meegekweeld met de meligste liedjes aller tijden toen je me na al mijn romantische liefdesbriefjes terugschreef dat je liever gewoon vrienden bleef?
Mijn hart is destijds honderden keren opengescheurd door jongens zoals jij. En de tijd die het nodig had om weer zachtjes gehecht te worden, duurde meestal tien keer zo lang dan de duur van onze ongemeende, mislukte relatie. Kilo’s chocolade en liters limonade zijn er aan moeten geloven. En wie de medeklinkers L-D-V-D nog maar durfde uit te spreken, kreeg zo’n ijzige en kwade blik in zijn of haar richting gevuurd dat het kerkhof plots heel dichtbij leek.
Na een afgesprongen relatie of het jammerlijke besef dat mijn prins op het witte paard voor eeuwig en altijd slechts een droom zou blijven, veranderde ik telkens van mijn optimistische zelve in een gebroken, op wraak beluste veulentje. Toen ik heel toevallig na schooltijd een lief, klein voodoopopje op straat vond, heb ik dan ook geen seconde getwijfeld.
Sneller als ooit tevoren liep ik naar huis. Met mijn boekentas nog steeds op mijn rug, stormde ik rechtstreeks naar de kast waar mijn mams haar oude breipriemen bewaarde. Ik liet er geen gras over groeien: voor elke jongen die me ooit liefdesverdriet had bezorgd, stak ik een breipriem in het voodoopopje, dat ik ondertussen de stoere naam Johny gegeven had. De overige breipriemen gebruikte ik voor alle jongens die in de toekomst mijn hart nog zouden breken.
“Dat je nooit of te nimmer de ware liefde mag tegenkomen!” en “Dat je binnen x aantal jaar met een fles whisky aan je lippen mijn trouwfoto’s op Facebook mag bekijken!” Ja, ik heb je liefdesleven vervloekt en ik heb gewenst dat je nooit in je leven zou voelen hoe deugddoend en geruststellend de liefde en de warmte van een meisje kan zijn.
Ik was toen immers klaar om mijn bodemloze vat der liefde voor de rest van mijn leven met jou te delen en jij wees dat gewoon af. Je moest er toen niets van weten, wel, je zal het ook nooit te weten komen, nah! Met een eigen schuld, dikke bult en een verbrand achterste op de blaren er bovenop.
Nu, zoveel jaren later, moet ik toegeven dat ik me destijds “in the heat of the moment” misschien iets te hard heb laten meeslepen. Hogere krachten gebruiken om mijn verdriet te verwerken, was ronduit belachelijk, ik weet het. Maar wie had nu in godsnaam kunnen vermoeden dat zoiets klein en schattig als een voodoopopje ook echt zou werken?
Want dat doet het, er is geen andere verklaring mogelijk. Het kan immers geen toeval zijn dat jij na al die jaren – op enkele kortstondige relaties na – de liefde van je leven nog steeds niet bent tegengekomen, terwijl ik ondertussen al drie en een half jaar overgelukkig ben met mijn vriendje…
Even by the way, nu ik de ware betekenis van “houden van” heb ontdekt en nu ik weet hoe het écht voelt om helemaal ondersteboven te zijn van iemand, had je destijds 100% gelijk hoor om me volledig links te laten liggen. Wij twee zouden elkaar nooit gelukkig gemaakt hebben. Daarvoor pasten ons potje en dekseltje niet mooi genoeg op elkaar.
De enige pijlen die Cupido ooit juist schoot in mijn hart, waren die voor een mooie, lieve jongeman die ik pas na jouw tijd ontmoet heb. En alleen hij weet hoe hij mijn hart sneller kan laten slaan, zoals alleen hij weet wanneer hij me in zijn armen moet nemen om een hysterische bui te voorkomen.
En zo is ook hij de enige die weet op welke manier mijn ogen fonkelen wanneer ik vanuit het diepste van mijn hart de vier woorden “ik hou van u” uitspreek. Alleen hij zag me ooit op mijn meest miserabele momenten en drukte me nog dichter tegen zich aan in plaats van ver van me weg te lopen.
Toch ben jij de man – toen nog jongen – naar wie ik mijn eerste liefdesbriefjes heb geschreven en aan wie ik mijn eerste zoenen heb gegeven. Mocht ik bovendien nooit geweten hebben wat een slechte “relatie” of een LDVD precies inhield, zou ik nu onmogelijk geweten hebben hoe goed ik het getroffen heb.
Daarom heb ik besloten om mijn lieve voodoopopje, Johny, te ontdoen van mijn mama’s breipriemen. Ik hoop dat je nu heel gauw de liefde van je leven tegenkomt en dat je aan haar zijde de gelukkigste man op aarde wordt. Ik wens je het beste.
Vooraleer je nu heel boos wordt en me begint te vervloeken, wil ik je vragen om deze brief toch helemaal tot het einde te lezen. Mocht ik toen geweten hebben wat ik nu weet, zou ik het immers nooit zo ver laten komen hebben. Dus uit de grond van mijn hart: Het spijt me! Echt.
Laten we de tijd even terugdraaien naar mijn puberjaren, al noem ik ze beter mijn ‘jonge tienerjaren’, want een echte puber ben ik eigenlijk nooit geweest. Ik had wel wat last van acne en deed misschien een beetje afstandelijker tegenover mijn liefste Beertje Knuffel, maar echt opstandig was ik nooit.
Wel zijn er tijdens die verliefde tienerjaren liters krokodillentranen gevloeid en nog meer vlinders doodgegaan in mijn buik. “Nouja, dat komt ervan als je te pas en te onpas tot over je oren verliefd wordt op jongens die je nauwelijks kent,” hoor ik je al denken. Natuurlijk, ik weet en besef dat zelf ook. Nu althans. Toen niet, allesbehalve zelfs.
Waarom niet? Omdat ik toen oprecht verliefd was op jou. En ja, ook op diegene die voor, tijdens en na jou kwam. Toen ik je schreef – in mijn jongste jaren via kleine briefjes en later via sms’jes of MSN – dat mijn buik niet ophield met kriebelen elke keer ik in je buurt kwam en dat je elke nacht de hoofdrol speelde in mijn dromen, toen meende ik dat uit de grond van mijn hart.
En toen mijn handen vol inktvlekken stonden of toen ik krampen kreeg in mijn vingers door uren aan een stuk onophoudelijk met jou te chatten, omdat ik jou wilde laten weten dat ik elke keer dat ik je zag, verdronk in jouw mooie, doordringende, blauwe ogen en dat ik nog nooit iemand gezien had die zo goed kon voetballen op de speelplaats, wel, toen droomde ik eigenlijk al over onze prachtige en schattige baby’tjes die jouw fantastische genen zouden erven.
Vind je het nog steeds zo abnormaal dat ik er helemaal kapot van was toen ik je “Pif poef pas, ’t is af”-briefje ontving? En dat ik weken aan een stuk heb meegekweeld met de meligste liedjes aller tijden toen je me na al mijn romantische liefdesbriefjes terugschreef dat je liever gewoon vrienden bleef?
Mijn hart is destijds honderden keren opengescheurd door jongens zoals jij. En de tijd die het nodig had om weer zachtjes gehecht te worden, duurde meestal tien keer zo lang dan de duur van onze ongemeende, mislukte relatie. Kilo’s chocolade en liters limonade zijn er aan moeten geloven. En wie de medeklinkers L-D-V-D nog maar durfde uit te spreken, kreeg zo’n ijzige en kwade blik in zijn of haar richting gevuurd dat het kerkhof plots heel dichtbij leek.
Na een afgesprongen relatie of het jammerlijke besef dat mijn prins op het witte paard voor eeuwig en altijd slechts een droom zou blijven, veranderde ik telkens van mijn optimistische zelve in een gebroken, op wraak beluste veulentje. Toen ik heel toevallig na schooltijd een lief, klein voodoopopje op straat vond, heb ik dan ook geen seconde getwijfeld.
Sneller als ooit tevoren liep ik naar huis. Met mijn boekentas nog steeds op mijn rug, stormde ik rechtstreeks naar de kast waar mijn mams haar oude breipriemen bewaarde. Ik liet er geen gras over groeien: voor elke jongen die me ooit liefdesverdriet had bezorgd, stak ik een breipriem in het voodoopopje, dat ik ondertussen de stoere naam Johny gegeven had. De overige breipriemen gebruikte ik voor alle jongens die in de toekomst mijn hart nog zouden breken.
“Dat je nooit of te nimmer de ware liefde mag tegenkomen!” en “Dat je binnen x aantal jaar met een fles whisky aan je lippen mijn trouwfoto’s op Facebook mag bekijken!” Ja, ik heb je liefdesleven vervloekt en ik heb gewenst dat je nooit in je leven zou voelen hoe deugddoend en geruststellend de liefde en de warmte van een meisje kan zijn.
Ik was toen immers klaar om mijn bodemloze vat der liefde voor de rest van mijn leven met jou te delen en jij wees dat gewoon af. Je moest er toen niets van weten, wel, je zal het ook nooit te weten komen, nah! Met een eigen schuld, dikke bult en een verbrand achterste op de blaren er bovenop.
Nu, zoveel jaren later, moet ik toegeven dat ik me destijds “in the heat of the moment” misschien iets te hard heb laten meeslepen. Hogere krachten gebruiken om mijn verdriet te verwerken, was ronduit belachelijk, ik weet het. Maar wie had nu in godsnaam kunnen vermoeden dat zoiets klein en schattig als een voodoopopje ook echt zou werken?
Want dat doet het, er is geen andere verklaring mogelijk. Het kan immers geen toeval zijn dat jij na al die jaren – op enkele kortstondige relaties na – de liefde van je leven nog steeds niet bent tegengekomen, terwijl ik ondertussen al drie en een half jaar overgelukkig ben met mijn vriendje…
Even by the way, nu ik de ware betekenis van “houden van” heb ontdekt en nu ik weet hoe het écht voelt om helemaal ondersteboven te zijn van iemand, had je destijds 100% gelijk hoor om me volledig links te laten liggen. Wij twee zouden elkaar nooit gelukkig gemaakt hebben. Daarvoor pasten ons potje en dekseltje niet mooi genoeg op elkaar.
De enige pijlen die Cupido ooit juist schoot in mijn hart, waren die voor een mooie, lieve jongeman die ik pas na jouw tijd ontmoet heb. En alleen hij weet hoe hij mijn hart sneller kan laten slaan, zoals alleen hij weet wanneer hij me in zijn armen moet nemen om een hysterische bui te voorkomen.
En zo is ook hij de enige die weet op welke manier mijn ogen fonkelen wanneer ik vanuit het diepste van mijn hart de vier woorden “ik hou van u” uitspreek. Alleen hij zag me ooit op mijn meest miserabele momenten en drukte me nog dichter tegen zich aan in plaats van ver van me weg te lopen.
Toch ben jij de man – toen nog jongen – naar wie ik mijn eerste liefdesbriefjes heb geschreven en aan wie ik mijn eerste zoenen heb gegeven. Mocht ik bovendien nooit geweten hebben wat een slechte “relatie” of een LDVD precies inhield, zou ik nu onmogelijk geweten hebben hoe goed ik het getroffen heb.
Daarom heb ik besloten om mijn lieve voodoopopje, Johny, te ontdoen van mijn mama’s breipriemen. Ik hoop dat je nu heel gauw de liefde van je leven tegenkomt en dat je aan haar zijde de gelukkigste man op aarde wordt. Ik wens je het beste.
Veel liefs,
Inge
Inge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten