"Twintigers van nu stellen volwassen zijn uit"
Verrast door het allesbehalve toevallige artikel, besloot ik de slapers toch maar uit mijn ogen te vegen en mijn heerlijk rozijnenboke aan de kant te leggen. En wat een geluk dat ik mijn honger en ochtendlijke futloosheid voor één keer heb kunnen uitstellen om mezelf te onderwerpen aan een ingrijpende inspanning, zoals lezen één is. Waaaaant... dankzij het artikel heb ik ein-de-lijk een verklaring gevonden voor de bizarre, onlogische en tegelijk zo absurde aandoening waar ik nu al enkele maanden mee sukkel... IK ZIT IN MIJN QUARTERLIFE CRISIS! Voilà, het is eruit!
"What the hell?!" hoor ik jullie kronkelende hersengangen nu al denken (in het geval van mijn megacoole, maar o zo gestoorde vriendin uit het één of andere gehucht in de buurt van Halle, rolt er zelfs een dubbele "what the hell" uit). Wel ja, een quarterlife crisis dus! Nog nooit van gehoord? Wel eerlijk... Ik ook niet. Jammer, want het had mij een pak slapeloze, peinzende nachten, met de Spice Girls als antislaapmiddel, kunnen besparen. Maar volgens het artikel dus, stelt iemand die sukkelt met een quarterlife crisis belangrijke keuzes uit. Sterker nog: "hij of zij gaat ze uit de weg".
Aangezien ik nog steeds een beetje slaapdronken was, en bijgevolg nog niet de capaciteiten had om ingewikkelde analyses te maken, voelde ik me bij deze algemeen beladen omschrijving nog niet echt aangesproken. Tot het voorbeeld van onbewust uitstelgedrag voor mijn ooglens verscheen: "een paper die maar niet afgeraakt, kan een middel zijn om niet over je verdere toekomst te moeten nadenken". Lees ik dat goed? Ja hoor, "een paper die maar niet afgeraakt, kan een middel zijn om niet over je verdere toekomst te moeten nadenken". Damn, ik zit in mijn quarterlife crisis, het kan niet anders!
Weken, zelfs maanden, heb ik mij afgevraagd hoe het kwam dat ik zo f*ucking traag opschoot met die verdomde Masterproef, terwijl ik altijd zo'n goede, vooruitplannende, veel te voorbeeldige studente was geweest. Hoewel ik de opleiding om journaliste te worden vanaf de eerste dag met hart en ziel heb gevolgd en altijd geweten heb dat er niets in de wereld is wat ik liever zou doen, ben ik er maanden niet in geslaagd een letter op papier te krijgen om het laatste onderdeel van mijn Master af te krijgen: de thesis. Brrr, ook nu krijg ik nog rillingen wanneer ik het woord in mijn mond neem. Het lukte gewoonweg niet. Mijn moed was volledig weg. Ik was zo leeg. En terwijl ik naar de buitenwereld toe mijn immer vrolijke, speelse, hemels gelukkige personage opvoerde, voelde ik mij slechter dan ik me ooit gevoeld had. Naast de meest irritante gevoelens ooit, inderdaad, die van onzekerheid, maakte de gedachte dat ik iedereen uit mijn omgeving teleurstelde, mij kapot vanbinnen.
Los daarvan viel ik mezelf voortdurend lastig met vragen waar ik onmogelijk een antwoord op kon bedenken. Heb ik wel voldoende genoten van mijn studententijd? Ruil ik binnenkort echtig echt de schoolbanken in voor een voltijdse job? En hoelang kan ik mijn ouders nog tot 'last' zijn en gezellig thuis blijven wonen terwijl ik weldra mijn eigen centjes verdien? Nu ik weet wat ik weet (met dank aan Hilde Sabbe), kan ik niet anders dan toegeven dat ik perfect voldoe aan het voorbeeld van de onbewuste uitsteller. En hoewel mijn langverwachte diagnose vanochtend even inviel als een bom, ben ik enorm opgelucht dat ik eindelijk een verklaring heb voor mijn bizarre aandoening. En wat het allemaal nog een tikkeltje aangenamer maakt, is het besef dat ik lang niet de enige twintiger ben die met deze aandoening sukkelt.
Of zeg maar 'sukkelde', want ow yeah, there is a happy ending. Intussen heb ik immers de kracht gevonden om me door die verdomde masterproef te ploeteren. 2012 wordt een beetje nipt om alles achter de rug te krijgen, maar reken maar dat 2013 MIJN jaar wordt. Zoals Alicia Keys het zou zeggen: "This girl is definitely on FIRE!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten